Als blogger voor een online platform dat zich hard maakt voor een gezonde online dialoog en dat mensen uitnodigt tot een prettige manier van online communiceren…… zou ik soms het liefst helemáál niet online communiceren.
Lastige spagaat wel.
Ken jij dat? Dat je zo móe wordt van alle vormen van Social Media? Niet alleen van de onder-de-gordel reacties op Twitter, maar ook van de kijk-eens-hoe-geweldig-ik-ben posts op LinkedIn? Dat je denkt “waarom lees ik dit toch allemaal?” en tegelijkertijd uren scrollend op je telefoon doorbrengt?
Ik wel.
Ik heb Twitter, Instagram en LinkedIn inmiddels weer van mijn telefoon gegooid. Voor de zoveelste keer, wie weet hoe lang ik dat deze keer volhoud 😉. Het is namelijk niet de eerste keer; elke keer word ik toch weer verleid tot het terugzetten, zodat ik weer uren scrollend door kan brengen. Het brengt me namelijk ook veel: makkelijk in contact blijven met mensen die veraf wonen bijvoorbeeld. En het lezen van allerlei interessante artikelen, die zomaar voorbij komen zonder dat ik er actief naar moet zoeken. Maar dat kan natuurlijk ook prima op de laptop, dat hoeft niet de godganse dag.
Haat en liefde dus.
Een paar dagen geleden kwam ik via LinkedIn uit bij dit artikel van sociaal psycholoog Jonathan Haidt. Het maakt meteen duidelijk waar mijn weerzin vandaan komt: Social Media gebruik maakt ons mensen als groep echt ongelukkiger en dan vooral jonge meiden (waarom dit minder geldt voor jongens wordt niet duidelijk in dit artikel).
“Samengevat: het is de overgang van een kindertijd gebaseerd op spel zonder toezicht, essentieel voor het overwinnen van angst en kwetsbaarheid, naar een kindertijd gebaseerd op telefoons, die de normale menselijke ontwikkeling in de weg zit omdat het tijd wegneemt van slaap, spel en persoonlijke socialisatie, het verslaving veroorzaakt en kinderen onderdompelt in sociale vergelijkingen die ze niet kunnen winnen.”
De conclusie van Haidt is dan ook schrikbarend: “Sociale media zijn een belangrijke oorzaak van psychische aandoeningen bij meisjes, ze hebben er niet slechts een kleine correlatie mee”.
Nou was ik zelf gelukkig allang volwassen toen Social Media opkwamen (wat mijn kinderen wel eens heeft doen uitroepen “maar wat déden jullie in hemelsnaam zonder internet?!”). En ik maak me zorgen om de conclusies die Haidt trekt. Een onbedoeld bijeffect van een best wel geweldige ontdekking.
De discussie over het verbieden van mobiele telefoons in het onderwijs volg ik dan ook met veel interesse. Het lijkt me een prima eerste stap. Wat vervolgstappen moeten zijn, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik de Social Media apps voorlopig niet terugzet op mijn telefoon.
