Weetje? Als jong volwassene hoort onzekerheid bij mijn orde van de dag. Het is mijn haar dat ik niet vind zitten, het is mijn onderkin die ik lelijk vind, het zijn mijn kleren die ik niet zo leuk vind als die van haar en het is mijn werk, vakantie, of leven dat niet zo goed is als die van de ander. Maar als ik de wereld vergeet, en gewoon focus op mezelf, dan ben ik eigenlijk best tevreden. En dat is ‘m nou precies. Zodra het vergelijken begint is het einde zoek. ‘Comparison is the thief of joy,’ zeggen ze ook weleens. En hóe, denk ik vaak.
Ik zou de wereld dus gewoon moeten vergeten, en de focus moeten houden op mezelf. Maar het lijkt onmogelijk.
Elke keer als ik mijn Instagram-app open, zie ik weer iemand die het beter doet dan ik. Iemand die knapper is dan ik. Waarbij het haar altijd beter zit. Die nooit negatieve feedback krijgt. Tenminste, dat denk ik dan. Terwijl ik scroll door de eindeloze feeds, voed ik mijn onzekerheid alleen maar meer. Want ja, de toegang tot mijn vergelijkingsmateriaal is oneindig.
Hoe ga je hier als onzeker, beïnvloedbaar en jong persoon mee om? Je leven wordt nou immers bepaald door alles wat je om je heen ziet. Maar hoe deal je ermee als alles wat je om je heen ziet, onbereikbaar voelt?
Weetje? Het gras lijkt altijd groener aan de overkant, of de overkant nou je buurvrouw of die ene influencer aan de andere kant van je scherm is. En laat dat gras bij die persoon aan de andere kant van je scherm nou misschien wel kunstgras zijn, vol gefotoshopped of met drie verschillende filters er overheen. Je weet dus eigenlijk veel te weinig van die ander op je socials om jezelf te kunnen vergelijken, maar tóch doe je het.
Weetje wat? Het gras blijft toch wel groener lijken. Kun je net zo goed je eigen gras dat, terwijl je zo jaloers bleef kijken naar andermans (kunst)gras, ondertussen bruin geworden is, een beetje water gunnen.
