Als je ook maar een beetje actief bent op social media ben je vast de term storytime wel eens tegengekomen. Een hippe manier om aan te kondigen dat je een verhaaltje over jezelf gaat vertellen. Om maar meteen met de deur in huis te vallen, dit is zo’n hippe storytime. En dit verhaaltje gaat over mijn social media break. En welk inzicht het mij bracht.
Mensen die mij persoonlijk kennen weten dat ik gek ben op social media. Wat mij zo aanspreekt aan de platforms is de creativiteit die je erin kwijt kunt, de lage drempel om contact met anderen (onbekenden en bekenden) te maken (en te behouden) en het feit dat je écht geïnspireerd kunt raken door anderen. En anderen door jou. De online omgeving wordt je eigen persoonlijke plek vol bekenden en influencers die ‘only one click away’ zijn. Fantastisch!
Naast dat ik graag geïnspireerd word, ben ik ook een nieuwsgierig aagje die alles wil weten. Ik ben zo iemand die op het account van de neef van de tante van het hondje van de klasgenoot van de buurvrouw kan belanden om te zien waar zij vijf jaar geleden op vakantie zijn geweest. Die dingen gebeuren in fracties van minuten tijdens het ‘wanderen’ op het wereldwijde web. En ken je dat moment dat je dan op de een of andere manier per ongeluk een like geeft aan een random foto uit 2013 van een totaal onbekende? Yup, thats me! #confessiontime. Het is een totale ‘waste of brain’ om al die dingen over anderen te weten.
Enfin, ik haal niet alleen op social media. Ik ben ook echt een brenger. Ik denk anderen te inspireren met hoe ik in het leven sta. Ik deel dan ook met liefde alle mooie quotes die ik tegenkom, nummers die ik luister, foto’s van wandelingen, plekken waar ik ben, elk bezoek aan de sportschool, de tuin die zo mooi in bloei staat, de tuin die herfstkleuren heeft, de tuin die bedekt is met een laag sneeuw, de tuin in de eerste voorjaarszon, alle muizen die de katten mee slepen, leuke outfits, activiteiten met vriendinnen, mooie songteksten, selfies terwijl ik iets doe, selfies terwijl ik niks doe, selfies terwijl-ik-doe-alsof-ik-niet-in-de-gaten-heb-dat-ik-een-foto-van-mezelf-maak, digitale kerstgroet, nieuwjaarsgroet, zonnegroet, vakantiegroetjes, verjaardagsposts, nieuwsberichten, dagjes uit, mooie inzichten, onzekerheden, zekerheden…
Tja, zo kan ik nog even doorgaan. Mijn teller op Instagram staat op 1776 posts, waarvan er nog tientallen achter de schermen gearchiveerd staan. Dat zijn foto’s die ik niet meer openbaar wil hebben, zoals met exen of m’n dochter. Je zult nu vast denken: “OMG! Wat doe jij veel op social media, je zou er bijna een burn out van krijgen. Moet je niet eens een break inlassen?” Nee hoor. Ik had eerlijk gezegd nog jaren op dezelfde voet door kunnen gaan.
Het waren echter twee collega’s die daar verandering in brachten. Zij vonden dat ik geen brenger was maar een spammer. “Echt serieus Els, waarom deel jij zoveel? Eer ik door jouw stories heen ben geworsteld ben ik door mijn ingestelde schermtijd heen.” (Goeie Hardverzachterstip trouwens: zet een tijdslimiet op je apps)
Zij stelden mij -recht op de man af- de vragen:
“Plaats jij zoveel op social media om bevestiging te krijgen?”
“Ben jij zo onzeker of ben jij gewoon zo eenzaam?”
Ik had niet meteen een antwoord. Ja, natuuuuurlijk ben ik niet onzeker of eenzaam. Nee joh, ik had namelijk ooit besloten dat ik online hetzelfde wilde zijn als in real life. Ik heb immers een baan als mediawijsheidcoach en wil daarin het goede voorbeeld geven. Ik wil niet dat mijn online appearance er anders uit ziet dan het echte plaatje. Ik dacht door transparant te zijn daarin helemaal te voldoen aan mijn eigen visie. En ja mijn leven is gewoon vibrant en heel leuk. Dat mag gewoon gedeeld worden toch?
Maar ik voelde direct dat dit niet het echte antwoord was en mijn collega’s voelden dit. Ze vroegen door:
“Ben je verslaafd aan social media?”
“Heb je de aandacht nodig?”
“Wil je graag gezien worden?”
Holy moly, dacht ik. Dit gesprek gaat de verkeerde kant op. Nee! Er is niks mis met mij en ik gebruik social media omdat ik het leuk vind, niks meer en niks minder!
En toen kwam deze vraag:
“Als je het allemaal zo goed weet en als het niks te maken heeft met je zelfbeeld… waarom zit je dan op al die social media kanalen?”
Ha! Nou zal ik ze krijgen, dacht ik. Dan ga ik toch gewoon een maand offline. Wacht even… een maandje? Ik maak er anderhalf maand van. Ik maak het jaar vol! Dit wordt een EITJE.
Mijn collega’s vonden dit prachtig en de challenge was een feit.
Ik ging de uitdaging aan, ruim anderhalve maand niks meer zelf posten. Wel spraken we af dat ik nog wel op social media mocht om inspiratie op te halen. Hierin waren ze mild voor me.
Het zelfverzekerde euforische gevoel duurde nog geen vijf minuten. Ik wilde namelijk direct delen op social media dat ik een break zou inlassen. Mijn trouwe volgers zouden me anders missen, toch? Maar mijn collega’s waren streng. Dat mocht niet meer.
En zo geschiedde. En weet je wat er gebeurde? De eerste dagen merkte ik dat ik leefde als een lopende contentmachine. Mijn ogen als een camera opzoek naar de mooie plaatjes, mijn brein als een wandelende caption-schrijver. Ik merkte dat ik een automatische modus had aangeleerd om het gewone leven om te zetten naar social media posts. Een nieuw nummer uit van mijn favoriete artiest? Delen! Met de leg press eindelijk de magische grens van 100 kg gehaald? Delen! Het schattige schoentje van mijn dochter met een wortel en een tekening voor de Sint voor de elektrische haard? Delen! Spaghetti die precies na 8 min gaar was? Delen!
In die tijd woonde alleen met mijn dochter, als co-ouder. Een leven waarin je veel momenten in de week alleen bent. En hoe verder de dagen verstreken, hoe meer ik besefte dat ik social media gebruikte als een manier om vooral tegen mijzelf te praten. Om de realiteit van het hier en nu om te zetten naar een gesprek met mezelf. Mezelf uiten op social media was een manier om niet eenzaam te zijn, om na de een dag werken de dag door te nemen, om mijn liefde voor muziek, mooie dingen, indrukwekkende dingen te delen met een ander. Eigenlijk een beetje zoals je dat in een relatie wellicht met je partner zou doen, gewoon een beetje kletsen over hoe je dag geweest is.
Oké, oké. Ik was dus op zoek naar contact. Iemand die terugpraatte. Iemand die het met me eens was. Iemand die mijn gevoel zou bevestigen. Mensen die erbij waren als ik dingen beleefde en erover mee konden praten. Dat we er later samen over konden lachen of nagenieten. Volgers die mijn onzekerheid weg zouden liken en commenten. Volgers die mijn leven zouden kennen en mij daarin zouden zien. Is dat eenzaamheid?
Hallo, ziet iemand mij? Ik ben hier!
Gezien worden.
Ziet iemand mij wel?
Ben ik eigenlijk wel genoeg?
Doe ik ertoe?
Shit, daar was-ie dan. De échte reden van mijn drukke social media leven. Ik wilde gezien worden, bevestigd worden, ik wilde het gevoel hebben er ook bij te horen. Ouch!
Gelukkig kwam dit besef al snel in mijn social media break. Ik had dus de kans om de rest van de tijd te gebruiken om aan mezelf te werken. Dat ging eigenlijk als vrij vanzelfsprekend. Doordat ik niet meer continu selfies maakte werd ik niet meer geconfronteerd met de onzekerheid over mijn uiterlijk. De juiste hoek? Goede belichting? Hoe kijk ik? Wat heb ik aan? Niet meer scrollend door twintig selfies de mooiste proberen te vinden. Niet meer op elke foto iets anders zien wat mij stoorde. Ik hoefde niet na te denken over inspirerende captions. Ik hoefde niet meer te wachten op likes, views, kijken wie mijn stories had afgekeken en wie tussendoor was afgehaakt. Ik hoefde niet meer teleurgesteld te zijn als er niet gereageerd werd op mijn posts. Ik hoefde mezelf niet meer neer te zetten voor iets wat ik eigenlijk misschien wel helemaal niet was. Ik kon gewoon mezelf zijn in mijn eigen fijne rustige omgeving.
(Lees verder onder de foto)
Ik kon gewoon mezelf zijn.
Ik kon gewoon ZIJN.
Het maakte niet zoveel meer uit of anderen mij zagen.
Want ik begon mezelf te zien.
Ik ontving berichtjes van mijn volgers. Waarom was ik zo stil? En ging het wel goed met mij? Ja! Het ging fantastisch met mij. Want ik kreeg er iets voor terug. Meer zelfvertrouwen. Meer rust in mijn hoofd. En ik was minder met mijn telefoon bezig, want ik hoefde niet te checken of er al reacties kwamen op mijn berichten of comments. Want er was niks, online was het rustig en stil. Er was niks om te missen. Alles wat er wél was, was het hier en nu in het echte leven.
Na de anderhalve maand ben ik rustig aan weer online gegaan, ik heb zelfs langer dan de afgesproken tijd niks geplaatst. Ik vond het zó fijn! En nu, maanden later zit ik er nog steeds relaxter bij dan voor mijn break.
Ik stel mijzelf steeds vaker de vraag: Waarom plaats ik dit? Wat voegt het toe voor mezelf en wat voegt het toe voor de ander? Plaats ik dit om mijn eigen stem vaker en beter te horen? Om bevestiging te krijgen? Wat gebeurt er in mijn hoofd waardoor ik de behoefte voel om dit op social media te delen? Kan ik misschien niet beter een vriendin bellen om mijn hart te luchten in plaats van mijn honderden volgers hiermee te ‘belasten’ en steun van hen te verwachten? Waarom is het belangrijk voor mij om dit met een groot publiek te delen? Wat is het onderliggende gevoel dat ik nu heb? Wat heb ik nu van mezelf nodig?
Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds behoorlijk inactief en het komt regelmatig voor dat ik bezig ben met een post en uiteindelijk toch besluit hem niet te plaatsen. Simpelweg omdat het niets toevoegt.
Mocht je ooit besluiten een social media break te nemen. Doe het! Ik besefte door mijn letterlijke online stilte waar het echt om draait. Hoe mooi, geweldig en leuk social media is; het mag nooit ten koste gaan van het geluk dat in het echte leven voor je ligt. Soms is het nodig om je mobiel weg te leggen en om je heen te kijken en dat geluk wat er al die tijd was te vinden.
Overigens, als je dan toch naar een scherm wilt kijken, kies dan zo af en toe voor een spiegel en kijk naar die fantastische persoon die jou daar recht in je ogen aankijkt. En geef jezelf dat hartje. Daar kan geen online content tegenop.
<3
