‘Soms heb ik echt het gevoel dat ik niet leef’
Een uitspraak van een vriendin.
Ik herken het gevoel. Ik denk vaak zelfs diezelfde gedachte. Niet dat ik niet het gevoel heb dat ik niet adem, niet kan zien of dat mijn lichaam niet goed draait. Nee, dat werkt. Maar juist omdat ik in de echte realiteit wel leef, heb ik het gevoel dat de neppe realiteit dit van me afpakt. Ik heb het gevoel dat mijn telefoon, social media en de online wereld mij in mijn hele zijn opslokt. Mijn levend-zijn wegneemt.
‘Doe het weg dan?’ ‘Verwijder al je accounts en ga offline,’ is misschien je antwoord. Logisch ook, ik zou hetzelfde denken als ik mijn eigen verhaal zou aanhoren. Stel je niet aan en ga offline.
Het idee van offline gaan geeft me een vleug van opluchting. Nergens posten, nergens hoeven delen, nergens laten zien hoe veel ik kan, hoe interessant ik ben en hoe leuk mijn leven is. Opluchting.
Al snel voel ik naast opluchting ook stress. En lichte paniek, want: wáár ga ik dan laten zien hoe veel ik kan, hoe interessant ik ben en hoe leuk mijn leven is? Wie gaat mij dan zien? Wie gaat mij opmerken? Wie gaat mij een sollicitatie-uitnodiging sturen en wie gaat dan nog weten wat ik allemaal kan?
Ik ben 22 jaar oud en zou echt even niet weten hoe ik mijn leven zou zijn zonder de online wereld. Als ik er langer dan een paar seconden over na denk is dat eigenlijk de grootste onzin want, mijn leven gaat gewoon door. Ik blijf ademen, mijn lichaam blijft draaien.
Het antwoord zit hem, net als in zoveel andere vraagstukken, denk ik in de nuance, in de balans. Ik denk dat we er mee moeten leven, met het bestaan van de online wereld en social media. We moeten ermee léren leven, het moet niet ons leven wórden.
Want naast je LinkedIn-connecties en Instagram-volgers zijn je vrienden van de basisschool, je broers en zussen en je collega’s er ook nog gewoon. Die leven, net als jij, ook.
‘Soms heb ik echt het gevoel dat ik niet leef,’ hoor ik mijn vriendin weer zeggen. Ik zou naast haar willen gaan zitten, haar telefoon uit haar handen willen grijpen en ‘m op het nachtkastje leggen. Ik zou mijn armen om haar heen willen slaan en haar een dikke knuffel willen geven. Ik zou de hele avond met haar door willen praten over boeiende, en minder boeiende thema’s. Ik zou samen met haar het gevoel willen krijgen dat we leven.
En ik zou er een foto van willen delen op Instagram. Gewoon, omdat het leven delen ook leuk moet kunnen zijn.
